Ülkenin koca bir kadın mezarlığına döndüğü, rastgele çiçek atsak bir kadın mezarına denk gelecek hale geldiği gayet aşikar gözler önünde.
Bu ülkede her gün kadınlar ölüyor, küçücük çocuklar istismara uğruyor boylarından büyük dertleri, acıları yükleniyorlar sırtlarına.
Ülkemin çocuğu, genci daha habersiz olması gereken yaşlarda siyasetle tanışıyor yaş ortalaması olarak bu durum o kadar düştü ki 10-14 yaş arası çocukların bile siyaset hakkında bir fikri oluşmaya başladı.
Ülkenin her yanının cayır cayır yandığı şu günlerde, ülkenin yöneticisinin taziye için aileye ayağına çağırdığı, halkın kafasına çay fırlattığı gözler önündeyken nasıl susalım?
Nasıl göz ardı edebiliriz artık bu durumu?
Hayvanları, kadınları, çocukları, ormanları koruyamıyorsunuz, koruyamıyoruz.
Rezil bir zihniyet var kadınları hor gören, Oysa ki Atatürk’ün şu sözlerini hatırlatmak isterim “Ey kahraman Türk kadını, sen yerde sürünmeye değil, omuzlar üzerinde göklere yükselmeye layıksın!”
Böyle bir adamın kurduğu bir ülkenin şu günlerde geldiği durum içler acısı, ciğerimiz yanıyor her anlamda…
Ormanlar yanıyor, canlılar ölüyor, oksijen kaynağımız olan ormanlarımız yok oluyor, devlet ise seyrediyor halktan yardım istiyor.
Peki bir sorum olacak o zaman bizim bu fazlasıyla ödediğimiz vergilerimiz nerede?
Sel oluyor halk yardım etsin, deprem oluyor halk yardım etsin, ormanlar yanıyor halk yardım etsin o zaman sorarım sizlere “Siz ne diye varsınız?”
Madem bu halk her şeyi kendi başına yapacak o makamları ve mevkileri hakketmiyorsunuz demektir.
Madem ki kadınları, çocukları, hayvanları, doğayı koruyamıyorsunuz neden o koltuklardasınız?
Gençlerin iyice karamsarlığa kapıldığı yurtdışında garson olmayı Türkiye’de okumaya tercih ettiği bu dönemde susamayız artık susmamak gerekir.
Koltuk sevdalarınız bizlerin canına, geleceğine,
yaşamına maal oluyor.
Ya yapmanız gerekeni yapmak zorundasınız ya da ilk seçimde işi yapacak kişilere devretmelisiniz çünkü bu ülkenin bu halkın daha fazla takati kalmadı.